تبیین عوامل موثر بر حکمروایی روستایی در حکومت‌های محلی؛ مطالعه موردی: شهرستان قزوین

طی سال‌های اخیر، عمده تلاش صاحبنظران و پژوهشگران بر تعریف ابعاد و شاخص‌های حکمروایی به منظور سنجش وضع موجود، معطوف بوده است و کمتر عوامل موثر بر حکمروایی و تبیین عِلّی این عوامل در راستای تحقق حکمروایی محلی و روستایی مورد توجه قرار گرفته است. در این راستا مطالعه حاضر با هدف تبیین عوامل موثر بر حکمروایی روستایی دهیاران و شوراهای اسلامی روستایی شهرستان قزوین با استفاده از رویکرد پیمایشی و اسنادی انجام گرفت. داده‌های مورد نیاز با استفاده از پرسشنامه از 450 نفر از سرپرستان خانواده‌های روستایی، 47 دهیار، 47 رئیس شورای اسلامی روستا، 47 فرم مربوط به بخشداران شهرستان قزوین که با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه بندی شده با انتساب اپتیمم انتخاب شده‌ بودند، گردآوری شد. برای ارزیابی روایی مقیاس‌های رضایت شغلی، سبک مدیریت و سرمایه اجتماعی از آماره آلفای کرونباخ استفاده شد که به ترتیب ضرایب 69/0، 76/0و 95/0حاکی از همسانی درونی قابل قبول گویه‌های مورد استفاده می‌باشد. برای ارزیابی اعتبار مقیاس‌ها، از نظرات گروهی از متخصصان استفاده شد و با استفاده از همبستگی‌های دوگانه و تحلیل مسیر، داده‌ها مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان ‌داد، میانگین نمایه حکمروایی روستایی در 50 درصد از حکومت‌های محلی (دهیاری‌ها و شوراهای اسلامی) در وضعیت نامناسب، 40 درصد در وضعیت متوسط و تنها 10 درصد حکومت‌های محلی دارای حکمروایی روستایی مناسبی می‌باشند. همچنینمتغیرهای درجه دهیاری، جمعیت روستا، رضایت شغلی و سطح تحصیلات دهیار، سبک مدیریت، انسجام اجتماعی، تعامل موثر با دهیاری‌های مجاور و تجربه دهیار، مهمترین عوامل موثر بر حکمروایی روستایی محسوب می‌شوند.